Meman?

Μετά από καιρό, είπα να ξαναγράψω στο μπλογκ.. Όχι πως έχω κάτι ιδιαίτερο να πω, απλά είδα κάτι που μου κέντρισε την προσοχή και είπα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί ξέρω πόσο περιμένετε τα υπέροχα ποστς μου (μετά από το ποστ που έσπασε κάθε ρεκόρ για τη μπεμπέ Λιλί).
Εδώ και κάποιον καιρό βλέπω στο Μέγκα μια διαφήμιση όπου παρουσιάζεται ένας τυπάκος σε ένα λευκό background και μιλάει με τόση αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό, λέγοντάς μου (ναι, σε εμένα τα λέει) ότι μπορώ να πάρω τα πάντα στα χέρια μου, δίνοντάς μου ένα link. Ουάου!
Τις πρώτες φορες η αλήθεια είναι πως το είχα ψιλοσκεφτεί να ψάξω το λινκ, αλλά όλο το αμελούσα. Νομιζα πως θα ήταν κάτι του στυλ να γράψουν οι τηλεθεατές τα δικά τους σενάρια και να τα στείλουν και κάπως έτσι να τα υιοθετήσει το Μέγκα και να μας κάνει διάσημους.
Σήμερα λοιπόν, πήρα τη μεγάλη απόφαση και έψαξα το λινκ...



Σας παρουσιάζω το μεγαλύτερο έκτρωμα που έχει ΠΟΤΕ προταθεί στην ελληνική τηλεόραση. Μέχρι στιγμής νομίζαμε πως το big brother ήταν extreme, υποβιβάζοντας όχι μόνο την αισθητική μας και τη νοημοσύνη μας, αλλά δημιουργώντας μια νέα τηλεοπτική (υπο)κουλτούρα και συντελώντας στην αλλαγή των (τηλεοπτικών) κοινωνικών δεδομένων όπως (νομίζαμε πως) τα ξέραμε.

Όπως θα καταλάβατε λοιπόν, πρόκειται για reality. Το οποίο όμως πάει ένα βήμα παραπέρα. Πατάει στο concept του Truman Show. Το όνομα αυτού: UMan.

Ποιό το σκηνικό?
Σύμφωνα με το επίσημο website του reality, το Uman θα είναι "το πρώτο διαδραστικό σόου στην ελληνική τηλεόραση". Τί σημαίνει αυτό πρακτικά? Ότι οι τηλεθεατές θα αποφασίζουν για τα πάντα. Και όταν λέω για τα πάντα, εννοώ τα π ά ν τ α . Τί θα φάνε οι παίκτες, ποιοί παίκτες θα φάνε (γιατί ας πούμε μπορεί να μην πας τα μούτρα κάποιου και να θέλεις να τον δεις να ψοφάει live), τί θα φορέσουν, αν πρέπει κάποιος να φάει σκατά, ποιός θα "κοιμηθεί" με ποιά, ποιός θα φιλήσει ποιά, ποιανού η γκόμενα θα επισκεφτεί τον εσώκλειστο φίλο της και λοιπά και λοιπάαα..

Τώρα, οι παίκτες, θα είναι 12 μίζερα ανθρωπάκια (και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιοί είναι πιο μίζεροι...Αυτοί που θα είναι μέσα ή αυτοί που θα το παρακολουθούν και θα παίρνουν αποφάσεις από έξω?) οι οποίοι θα μπούν σε ένα άδειο εργαστήριο (δλδ σου λένε ξεκάθαρα εδώ ότι είσαι πειραματόζωο). Μαζί τους θα φέρουν...τίποτα. Σύμφωνα με το επίσημο website: "Οι δώδεκα αυτοί uMan θα ξεκινήσουν τη ζωή τους στο εργαστήριο χωρίς ονόματα, ρούχα, προσωπικά αντικείμενα, έπιπλα, συσκευές. Θα έχουν μαζί τους μόνο τη στολή και το… χρώμα τους, το οποίο από την έναρξη του παιχνιδιού και μετά θα είναι και το όνομά τους: ο κόκκινος uMan, ο πράσινος uMan κτλ."
Κάτι σαν τους power rangers δηλαδή.

Και συνεχίζει η περιγραφή, για να καταλάβουμε τη μεγαλειώδη σκέψη πίσω από αυτή την τηλεοπτική πρόταση: "Στο  uMan δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο βαρεμάρας. Mισούμε αυτή τη λέξη. Κάθε στιγμή κρύβει και μια καινούρια έκπληξη. Κάθε μέρα και μια σειρά από δοκιμασίες που θα καθορίζουν την εξέλιξη των uMan, μέχρι να τους παραδώσουμε στην κοινωνία, κανονικούς ανθρώπους!!! Τους παραλαμβάνουμε «έμβρυα» και τους παραδίδουμε ενήλικες!"

Ειλικρινά δεν ξέρω πως να εκφράσω την αηδία μου για αυτό το πράγμα (που δεν ξέρω πως να το ορίσω ακριβώς..).
Στο section όπου έχει να συμπληρώσεις τα στοιχεία σου, απευθύνονται σε εμάς τους άχρηστους ανθρωπίσκους και μας λένε ότι δεν μας θέλουν..: "Είσαι control freak; Θέλεις να μη σου λένε ποτέ τι θα κάνεις; Σου αρέσει η συμβατική τηλεόραση; Ε, τότε δε σε θέλουμε. Να πας αλλού!
Ψάχνουμε για άτομα που θέλουν να είναι μέρος της πρωτοπορίας σε κάθε τους βήμα! Που θα δεχθούν να υποβληθούν στην πιο πρωτότυπη τηλεοπτική εμπειρία ever! Γιατί στο  uMan οι θεατές αποφασίζουν για την εξέλιξή σου!"

Αναρωτιέμαι, η τηλεόραση διαμορφώνει αυτοβούλως την κοινωνία ή μήπως το περιεχόμενό της αποτελεί μια απόρροια των κοινωνικών δεδομένων? Ίσως είναι ένας φαύλος κύκλος. Το ζήτημα είναι αν και πώς μπορεί να λήξει ο κύκλος αυτός, μάλλον με την καταστροφή του από την αρχή του. Αλλά και πάλι πώς βρίσκεις την αρχή αυτή?
Σε μια κοινωνία (έτσι όπως την καταντήσαμε όλοι) που έχει επιτρέψει τα πάντα, όπου τα λεφτά και η δόξα έχουν υποκαταστήσει καθε αγνή σκέψη και έκφραση και κάθε ευγενές κίνητρο, δεν ξέρω πώς μπορούν να τεθούν όρια.
Αντίκτυπο, θα μου πείτε, είναι της σημερινής κατάστασης. Μέρος του ΣΧΕΔΙΟΥ (αλλιώς, THE PLAN): Εξαθλιώνουμε τον κάθε κατακαημένο ανθρωπάκο, τον βάζουμε να δουλεύει 17 ώρες την ημέρα, τον πληρώνουμε στο όριο, έτσι ώστε απλά να εξασφαλίσουμε ότι ζει -όχι όμως με πολυτέλειες, όπως να έχει φαγητό κάθε μέρα- προκειμένου να μας εξασφαλίσει και αυτός παραγωγή και τον στέλνουμε σπίτι του το βράδυ να αποβλακωθεί αφού πρώτα τον ξεζουμίσαμε εμείς. Κι εκεί, απλά ανοίγει το κουτί, το κουτί της Πανδώρας.
Δεν έφτανε όμως αυτό, δεν έφτανε να του πλασάρουμε μόνο Τζούλια και αναμασημένες τσόντες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές) στο κουτί αυτό. Δεν έφτανε που η τηλεόραση συνετέλεσε στο να καταστήσει το προσωπικό θέμα σε κοινωνική ανησυχία και επιδίωξη. Έπρεπε να βρεθεί μια νέα ιδέα. Να βρούμε παραπάνω σαβούρα. Να ζουλίξουμε περισσότερο τον εγκέφαλο και να νεκρώσουμε ακόμη περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα (αυτά δηλαδή που απέμειναν από ολόκληρη την ημέρα). Έτσι, σκεφτήκαμε να τον βάλουμε πιο πολύ μέσα στη φούσκα του, να τον μαντρώσουμε εκεί μέσα, να τον κλειδαμπαρώσουμε και να τον κάνουμε αυτό που πάντα ήθελε όταν έπαιζε με τα κουκλάκια του όταν ήταν μικρός: πρωταγωνιστή! Και επιτέλους να του δώσουμε την ευκαιρία να έχει για μία φορά στη ζωή του τον ρόλο του ηγέτη, αυτού που παίρνει αποφάσεις, να τον βάλουμε στη θέση που πάντα ήθελε να είναι και να δοκιμάσουμε τις ικανότητές του στο μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Απλά τον κάνουμε έναν υπέρλαμπρο puppet master. Του δίνουμε μια υποτιθέμενη και πλασματική αποφασιστική αρμοδιότητα, τον κάνουμε να πιστέψει πως για μία μέρα στη ζωή του δεν είναι ο λήπτης των αποφάσεων αλλά ο πομπός. Όμως αυτό που δεν ξέρει είναι ότι υπάρχει άλλος ένας puppet master, ο πραγματικός, ο δικός του, ο οποίος τον έχει να κρέμεται από μια χοντρή ατσαλένια βέργα, σε αντίθεση με τη λεπτή κλωστούλα, απ την οποία κρεμάει ο ανθρωπάκος τα δικά του puppets, η οποία, αν και χρυσή, δεν παύει να είναι μια απλή, εύθραυστη, κοινή κλωστούλα..
Και έτσι, τα καταφέραμε. Είμαι περήφανη.