1η Μαρτίου- 24 ώρες χωρίς εμάς

Όχι, ο τίτλος δεν αποτελεί δική μου επινόηση, αλλά την ονομασία ενός κινήματος που ξεκίνησε (μέσω facebook-παρακαλώ) στο Παρίσι με βασικό άξονα την αποχή των μεταναστών από κάθε οικονομική συναλλαγή την 1η Μαρτίου.
Το κίνημα πλέον έχει εξαπλωθεί -εκτός από τη χώρα μας- στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γερμανία, το Βέλγιο καθώς και σε άλλες χώρες.


Λίγα λόγια για το κίνημα:
Αφορμή για να ξεκινήσει ο δημόσιος/διαδικτυακός διάλογος για το θέμα της μετανάστευσης και να εγκαθιδρυθεί το παρόν κίνημα, αποτέλεσε η μνημειώδης φράση του Μπρις Ορτεφέ, υπουργού Μετανάστευσης της Γαλλίας, σε αλγερινής καταγωγής νεαρό μέλος του κόμματός του: "Πάντα χρειάζεται ένας Άραβας. Όταν υπάρχει ένας, όλα είναι καλά. Όταν, όμως μαζευτούν πολλοί, αρχίζουν τα προβλήματα".
Γιατί 1η Μαρτίου; Διότι την 1η Μαρτίου του 2005 τέθηκε σε ισχύ στη Γαλλία ο "κώδικας εισόδου και παραμονής των ξένων και του δικαιώματος ασύλου".

Σύμφωνα με τον Ναντίρ Ντεντούν, συγγραφέα και πρωτοπόρο του κινήματος στη Γαλλία, "στόχος μας είναι κάθε χρόνο την 1η του Μάρτη να γίνεται μια γιορτή που θα υπενθυμίζει την προσφορά των μεταναστών στην κοινωνία".


Planet Greece:
Στην Ελλάδα, διάφορες παράλληλες δράσεις είναι στα σκαριά, κρατώντας αέναο το πνεύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους μετανάστες: οι τρεις άξονες της κίνησης "1η Μαρτίου - 24 ώρες χωρίς εμάς" στην Ελλάδα, είναι η αποχή μεταναστών και Ελλήνων από οικονομικές δραστηριότητες, η διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων που θα ανακοινωθούν προσεχώς και θα γίνουν ταυτόχρονα σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Κοζάνη, καθώς και δημόσια συζήτηση σε εκδήλωση στον "Ιανό" (με τη συμμετοχή του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη, του διευθυντή της εφημερίδας "Αυγή" Νίκου Φίλη, του γενικού γραμματέα μεταναστευτικής πολιτικής Ανδρέα Τάκη, του καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλου, του νομικού Βασίλη Χρονόπουλου και της δασκάλας Στέλλας Πρωτονοταρίου).


Γιατί τόσος ντόρος με τους μετανάστες; Τί μας φοβίζει;
Μάθαμε όλοι να κατηγορούμε..Σε αυτή τη χώρα έχουμε ξεχάσει τί θα πει σεβασμός, ανοχή, αλληλεγγύη και κυρίως ανθρωπιά...Βλέπεις τις γιαγιάκες στο δρόμο στα κανάλια και σου λένε "να φύγουν οι ξένοι" γιατί "από τότε που ήρθαν μόνο εγκληματούν" ή το απίστευτο αλλά κλασικό "μας πήραν τις δουλειές".
Ειλικρινά, θα ήθελα να ήξερα αν ΈΝΑΣ από τους μετανάστες θα απαντούσε καταφατικά στην ερώτηση "σου άρεσε στη χώρα σου και απλά είπες να δοκιμάσεις κάτι καινούριο?". Ποιός θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα που τον έθρεψε και τον μεγάλωσε αν όλα πήγαιναν καλά? Ποιός θέλει να υπομείνει όλα αυτά που υπομένουν αυτοί οι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο: "...Αλλα, πάλι, είναι θύματα φρικτών βασανιστηρίων, όπως τα αδέλφια Σερχασάν και Μπασίρ, 15 και 19 ετών σήμερα, που έχουν αναγνωριστεί ως πρόσφυγες και βρίσκονται στον ξενώνα πάνω από τρία χρόνια. Μπήκαν από τον Εβρο μαζί με άλλους τέσσερεις συνομήλικους συμπατριώτες τους και στην Αθήνα τούς εντόπισαν οι δουλέμποροι, τους έκλεισαν σ' ένα σπίτι, τον έναν τον μαχαίρωσαν, τους άλλους τους καίγανε ή τους έκαναν ηλεκτροσόκ και τηλεφωνούσαν στους γονείς τους για ν' ακούνε τις κραυγές τους και να πάρουν περισσότερα λεφτά. Κατάφεραν να αποδράσουν και σήμερα ο Σερχασάν πηγαίνει στο Διαπολιτισμικό Σχολείο, περιμένει να τελειώσει το γυμνάσιο και ν' ακολουθήσει τα βήματα του αδελφού του Μπασίρ, που δουλεύει σ' ένα μεγάλο τυπογραφείο του κέντρου και κερδίζει έναν καλό μισθό."?

Η παραπάνω ιστορία είναι μία από τις πολλές που υπάρχουν και μεθοδικά θάβονται μέρα με τη μέρα στη βαβούρα των ΜΜΕ, της καθημερινότητας δηλαδή της πλειοψηφείας των Ελλήνων. Αυτοί οι Έλληνες είναι εκείνοι στους οποίους αποδίδονται φράσεις όπως: «Ιθαγένεια δεν μπορείτε να δώσετε γιατί πολύ απλά Ελληνας γεννιέσαι!Δεν γίνεσαι! Ελλην είναι το αίμα» (υπογραφή: «Γιάννης εθνικιστής»). Τουλάχιστον, σε Έλληνες αντιστοιχούν και άλλες φράσεις επί του θέματος: «μόνο με ένταξη των μεταναστών στο κοινωνικό σύνολο θα αμβλυνθούν τα όποια προβλήματα, όχι με την γκετοποίηση».
Εμένα επιτρέψτε μου να συμπνεύσω με τον Γεν.Γραμ. του Ο.Η.Ε. , ο οποίος σε μήνυμά του ενόψει της Διεθνούς Ημέρας για τους Μετανάστες είπε τα εξής: "Η μετανάστευση όχι μόνο δεν προκαλεί την κρίση, αλλά είναι μέρος της μακροπρόθεσμης λύσης".

Φαίνεται πως εμείς, οι Έλληνες, ξεχνάμε εύκολα...Ξεχνάμε τότε που ήμασταν οι Βρωμοέλληνες στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, τότε που στέλναμε τα κατά χιλιάδες κύματα μεταναστών..Επίσης ξεχνάμε ότι αυτή η χώρα, όπως και οποιαδήποτε άλλη χώρα, δεν μας ανήκει, δεν είναι περιουσία μας. Είναι μια χώρα στην οποία απλά έτυχε και γεννηθήκαμε, στην οποία έτυχε και μεγαλώσαμε, έτυχε και σπουδάσαμε, έτυχε και κάναμε οικογένεια.. Δεν είναι εγωιστικό το θέμα, ας ξυπνήσουμε λίγο επιτέλους! Όσο είναι δική μου χώρα και δική σου άλλο τόσο είναι και του Σερχασάν και του Μπασίρ.


Δεν μπορώ να καταλάβω...μας φοβίζει το διαφορετικό χρώμα?Η διαφορετική γλώσσα?Η διαφορετική θρησκεία...?Και γιατί?
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μέσα μας και να ψάξουμε την ταυτότητά μας...Την εθνική μας ταυτότητα, την κοινωνική μας ταυτότητα, την προσωπική μας ταυτότητα...
Αυτό που κατά γενική ομολογία ισχύει στους ανθρώπους, άρα και στις κοινωνίες -δεδομένου του ότι απαρτίζονται από επιμέρους ανθρώπους- είναι ότι εφόσον έχουν "χτίσει" μια συνειδητά "στέρεη" και "γερή" ταυτότητα -με την έννοια της συνείδησης-, δεν φοβούνται το νέο, το καινούριο, το διαφορετικό. Αντιθέτως, για αυτούς αποτελεί μια πρόκληση, αποτελεί μια κατάκτηση η κατανόηση διάφορων προς αυτούς συμπεριφορών/σκέψεων/πολιτισμών κλπ. Αυτός του οποίου τα συνειδησιακά θεμέλια της ταυτότητάς του είναι σαθρά και κακοφτιαγμένα, είναι εκείνος που λόγω της μη ύπαρξης (ή της "μισοφτιαγμένης") ταυτότητας θα αντιδράσει περίεργα στη διαφορετικότητα. Γιατί αυτός πολύ απλά δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την καταβολή και καταγωγή -πολιτισμική, κοινωνική, θρησκευτική, πνευματική- των υπολοίπων και έτσι οδηγείται στην ακύρωση και απομόνωσή τους χρησιμοποιώντας είτε τη μέθοδο της απλής αδιαφορίας, είτε σκληρές και βίαιες μεθόδους αποκλεισμού του αγνώστου στοιχείου χ.
Ποιά είναι λοιπόν η ταυτότητά μας...?Είναι υπαρκτή? Έχει δημιουργηθεί? Έχει μπερδευτεί?
Σε κάθε περίπτωση πάντως, κάπου το χάσαμε....Κάπου..


Τελευταία λόγια:
Μπορώ να μιλάω μέρες ολόκληρες για τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών..Δεν τελείωσα φυσικά. Τα υπόλοιπα μια άλλη φορά.. (είναι και 1 παρά το πρωί)
Το πρόβλημα είναι ένα και γνωστό...Οι λύσεις δύο -όπως πάντα, άλλωστε: η εύκολη(1) και η δύσκολη(2)..
(1): Αποφεύγουμε την πολλή σκέψη, ανοίγουμε την τηλεόραση στην Τατιάνα και συμφωνούμε κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά με κάθε Πλεύρη και κάθε ανίκανο πολιτικάντη, και συναινώντας (ενίοτε δε με "πατριωτικούς" διθυράμβους και ακροδεξιά πανηγύρια) στη "ρεαλιστικότερη" τακτική, δηλαδή στην άρνηση άσκησης των δικαιωμάτων των μεταναστών και ακόμη και στην απέλασή τους.
(2): Αντιλαμβανόμαστε αρχικά το ζήτημα σε όση έκταση είναι ο καθένας ικανός να το κατανοήσει, συνειδητοποιούμε τη σαθρότητα του παρόντος συστήματος, αμφισβητούμε και αλλάζουμε αναζητώντας λύσεις ανθρώπινες και δίκαιες.

Η διαφορά των δύο παραπάνω λύσεων, συνοψίζεται στην διαφορά των εξής συλλογισμών:
το θέμα είναι πώς θα αλλάξουμε τον αριθμό των μεταναστών για να χωρέσει στην παρούσα μορφή της κοινωνίας, ή πώς θα αλλάξουμε τη σημερινή κοινωνία για να "χωρέσει" τον παρόντα -αλλά και μέλλοντα- αριθμό μεταναστών;