Γιάννης Αγγελάκας: Ταξιδιάρα Ψυχή

Μόλις είδα την αφίσα παραξενεύτηκα και για να είμαι ειλικρινής χαμογέλασα από μέσα μου σκεφτόμενος την cultίλα του "Ο χαμένος τα παίρνει όλα". Δεν είχα προσέξει όμως ότι ο υπότιτλος δεν έλεγε "μια ταινία με τον Γιάννη Αγγελάκα" αλλά "μια ταινία για τον Γιάννη Αγγελάκα". Αυτό ήταν. Πολύ μου αρέσουν αυτές οι στιγμές που ταξιδεύεις στο παρελθόν και σκάνε μπροστά σου σκηνικά από την ίδια σου τη ζωή που δεν την βλέπεις πλέον σαν δική σου, αλλά ίσως για λίγο να σε κάνουν να μπεις ξανά σε αυτήν και να ξανανιώσεις ίδια ή παρόμοια συναισθήματα. Φύγαμε για Ολύμπιον!

"Ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία..."...Η ταινία ξεκινάει μαζί με το ταξίδι μου πίσω στο χρόνο. Ακολουθεί ένα δεκάλεπτο-τέταρτο αφιέρωμα στις Τρύπες και κάθομαι αποβλακωμένος να ακούω τα ίδια πράγματα που έχω διαβάσει σε συνεντεύξεις του Γιάννη τόσες φορές με το ίδιο ενδιαφέρον. Και ξαφνικά...Τέλος. Πάμε στους Επισκέπτες. 15 χρόνια μέσα σε 15 λεπτά. Η ιστορία του μεγαλύτερου και τελευταίου ελληνικού ροκ συγκροτήματος δεν θεωρήθηκε μάλλον πως πρέπει να αναφερθεί για περισσότερο από το 1/6 της ταινίας. Ποτέ δεν είχαν οι Τρύπες καλές σχέσεις με τα media, ίσως να είναι και πάλι θέμα ιδεολογίας και νοοτροπίας του σχήματος. Από την άλλη, όποτε μιλάει ο Αγγελάκας για τις Τρύπες εξηγεί ότι δεν αισθανόταν καλά προς το τέλος, ότι αισθανόταν πιεσμένος κλπ. Αλλά είναι μόνο το τέλος αυτό που μετράει; Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν αναφέρθηκε τίποτα παραπάνω από ορισμένα πολύ γενικά λόγια για το συγκρότημα.
Ακολούθησε ένα σχετικά εκτενές αφιέρωμα στους Επισκέπτες, στην συνεργασία του με τον Βελιώτη και...στην Κρήτη, την οποία θεωρεί ο Αγγελάκας ως το μοναδικό(;) μέρος της Ελλάδας που προστατεύει την Παράδοσή του και την συνεχίζει.
Η ταινία δεν αφορούσε βέβαια μόνο τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του Γιάννη, αλλά και τις απόψεις του για κοινωνικά -κατά βάση- θέματα: πολιτικοί, μαρασμός της περιφέρειας, κοινωνικοί αγώνες, εκκλησία. Όπως και να έχει, φαίνεται ένας άνθρωπος που ακόμη προβληματίζεται, κρίνει, αγωνίζεται, σε αντίθεση με όλο το πουταναριό/πουσταριό που εμφανίζεται καθημερινά στα ΜΜΕ, αλλά και την συντριπτική πλειοψηφεία των "σκεπτόμενων" καλλιτεχνών (μπορεί να τους συναντήσετε και ως "έντεχνους") που το μόνο που φαίνεται πως μπορούν να κάνουν είναι να πουλάνε ένα άλλο image διαφορετικό από την "σκυλο-λαϊκο-pop" κουλτούρα, που όμως τελικά δεν έχουν να πουν και κάτι διαφορετικό, κάτι δημιουργικό.
Τελικά η ταινία μου άφησε προσωπικά μια γεύση πίκρας, νοσταλγίας και προβληματισμού. Πίκρα για το μικρό -ποιοτικά και ποσοτικά- αφιέρωμα στις Τρύπες, νοσταλγία για τις στιγμές που πολλοί από εμάς ζήσαμε και προβληματισμό για το μουσικό μέλλον της χώρας. Γιατί -προσωπική μου άποψη από όσα είδα- ο άνθρωπος γερνάει. Ή μάλλον... ΚΑΙ αυτός ο άνθρωπος γερνάει. Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να ανοίξει κάποιον νέο δρόμο στην ελληνική μουσική; Υπάρχει κάποιος που να προσπαθήσει να την ξαναφέρει και να την κρατήσει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο; Υπάρχει τελικά κάποιος που να έχει κάτι ουσιαστικό να μας πει;