Ο Ηλίας Πετρόπουλος (1928-2003) ήταν ο πιο αιρετικός λαογράφος και ιστορικός της Ελλάδας. Πάντοτε κόντρα στην καταπίεση και την λογοκρισία της εξουσίας ο Ηλίας Πετρόπουλος "χαρτογράφησε" μέσα στην ελληνική κουλτούρα σκοτεινές αλλά σημαντικές πλευρές της που παρέμεναν αθέατες διότι κρίνονταν ακατάλληλες. Η πορνεία, το χασικλίκι, τα δικαστήρια και η φυλάκιση, η ομοφυλοφιλία, η μουσική της υπόγας και τα νεκραταφεία ήταν ανάμεσα στα βασικά θέματα που εξέτασε. Μέσα από αυθόρμητα προσωπικά βιώματα αλλά και σκληρή εμμονή στην έρευνα ο Πετρόπουλος έγραψε βιβλία και άρθρα γύρω από άγνωστες πτυχές του πολιτισμού αυτής της χώρας. Τα έργα του τον έφεραν πολλάκις ενώπιον αστυνομίας, δικαστών και εξουσίας με αποτέλεσμα την φυλάκιση του στον Κορυδαλλό και στο Γεντί Κουλέ για αρκετούς μήνες. Κατηγορήθηκε ως πορνογράφος και ότι προσβάλλει εθνικά σύμβολα και τη θρησκεία εως ότου αναγκάστηκε να διαφύγει στο Παρίσι εως το τέλος της ζωής του οπού μπορέσε να συνεχίσει το έργο του ελεύθερα.
Ο Ηλίας Πετρόπουλος έχασε την μάχη με τον καρκίνο το 2003 αφήνοντας πίσω του τεράστιο συγγραφικό έργο (80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα). Μετά από δική του επιθυμία η σωρός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες πετάχτηκαν στον υπόνομο....
Ντοκυμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη (διάρκεια 61') για τον Ηλία Πετρόπουλο:
http://video.google.com/videoplay?docid=4994891152687042789#
Πραγματικά ιδιαίτερη μορφή στο χώρο του και αυτό για πολλούς και διάφορους λόγους. Προσωπικά θεωρώ εξαιρετική την δουλειά του πάνω στην καταγραφή των ρεμπέτικων με αποκορύφωμα το "Ρεμπέτικα τραγούδια". Επειδή όμως υπάρχει πάντα και μια άλλη όψη των πραγμάτων, μεταφέρω από την Κλίκα ένα απόσπασμα από συνέντευξη των Μιλάνων:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Και ο άλλος Ηλίας, ο Πετρόπουλος είχε γράψει για σας από παλιά.
-Ναι, καλά. Ήρθε και μας πήρε τις φωτογραφίες και μετά τις χάρισε στη βιβλιοθήκη. Τις ζητήσαμε πίσω αλλά μπα, τίποτα. Και έχει η βιβλιοθήκη τη φωτογραφία του παππού μου κι εγώ την έχω σε φωτοτυπία. Ήθελε να πάρει και το μπουζούκι του πατέρα μου να το μετρήσει, να το ζυγίσει, ξέρω γω. Ζούσε τότε ο πατέρας μου και δεν τον άφησε μόνο του. Μαζί πήγανε και τα κάνανε αυτά. Και έτσι γλύτωσε τότε το μπουζούκι αυτό. Ξέρεις τι όργανο ήτανε αυτό; Με ξύλινα κλειδιά, παλαιάς κατασκευής, πρέπει να φτιάχτηκε πριν το 1850. Το θάψαμε μαζί με τον πατέρα μου. Πάει...
Παίδες αγόρασα το Ρεμπέτικα Τραγούδια. Ντάξει! Εγκυκλοπαίδια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιγγεικλωπέδδοια
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτάξει ένα ορθογραφικό καναμε κι εμείς...
ΑπάντησηΔιαγραφή