Ελληνική '90-ίλα

Ήρθε εκείνη η στιγμή η μεγάλη, η τρανή, για ένα post που ένα blog σαν το trelepi επιβάλλεται να έχει!

Καλοκαίρι, περίοδος καψίματος (ούτε θέλω να σκέφτομαι τί επιφυλάσσει η αυριανή μέρα από διάβασμα-το λέω μπας και το πιστέψω) και τί άλλο να κάνω, αφού έχω εξαντλήσει το youtube -προφανώς όχι στο βαθμό που το έχει εξαντλήσει ο μπερούκ- από το να αρχίσω να ακούω τα παλιά τα ωραία τα τραγούδια, εκείνα που ακούγαμε και -ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμαστε πλέον- ψιθυρίζαμε τους στίχους, τα τραγουδούσαμε με τις γαϊδουροφωνάρες μας, λικνιζόμασταν στους ρυθμούς τους και ονειρευόμασταν να τα χορεύουμε με κάποιο εκλεκτό αγοράκι/κοριτσάκι (ανάλογα με τις προτιμήσεις παίδες, no judgement) σε χαμηλό φωτισμό και να του/της πιάνουμε το χεράκι ρομαντικά...

Αυτά τα ωραία σκεφτόμουν και οδηγήθηκα στο post αυτό και έτσι θα επιχειρήσω να θυμηθώ μερικά από τα hit της δεκαετίας του 90' (καλά, ίσως μερικά να ήταν και τέλη '80).

Σημείωση: δεν θέλω σχόλια περί ποιότητας, ή δηθενιές του στυλ "εγώ δεν τα άκουγα αυτά"! Όλοι τα ακούσαμε σε κάποια φάση και δε θέλω σνομπίστικους σχολιασμούς! Είναι μέρος του εαυτού σας και πρέπει να το λουστείτε τώρα χωρίς πόνο και ντροπή!

Ξεκινάω λοιπόν....

1. Μη μου μιλάς για καλοκαίρια- τραγουδάρα από τη Σοφία Αρβανίτη, ό,τι πρέπει για μετά τον Σεπτέμβρη, ακόμη είναι off season. Πολύ λίκνισμα και κακό.

2. Όσο και αν προσπάθησα δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ποτέ το στίχο "αχ μελισσούλα, μελισσάκι, πήγες σ' άλλο λουλουδάκι/ποιός να ξέρει πού κοιμάσαι, σε ποιάν αγκαλίτσα να 'σαι ". Αχ Μπίγαλη, ζημιά μας έχεις κάνει. Αυτό -την αλήθεια μου θα την πώ- ακόμη το ακούω και ακόμη το τραγουδάω-δεν θέλω κακεντρεχή σχόλια, είπαμε!

3. Το τραγούδι αυτό είναι του '87 -δηλαδή πριν ακόμη γεννηθώ- αλλά είναι πασίγνωστο ειδικά σε εμάς τα κοριτσάκια, αλλά και τα αγοράκια δεν πάνε πίσω. Ελπίζω ειλικρινά όμως να μην το σιγοτραγούδησε αυτό το συγκεκριμένο κάποιο από τα αγοράκια που παρακολουθούν το ιστολόγιο, αλλιώς θα με αναγκάσετε να αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά για την πορεία της κοινωνίας και την επιρροή της Αλεξίας και των hit της (και ειδικά του "Τα κορίτσια ξενυχτάνε") στον σεξουαλικό προσανατολισμό.

4. Ένα επίθετο, ένας μεγάλος τραγουδιάρης του '90: Χαριτοδιπλωμένος. Πολύ μ 'άρεσε αυτός ο άνθρωπος. Τα είχε όλα και συνέφερε. Έπιανε το κλίμα. Προώθησε και έναν υγιή τρόπο θεώρησης του σώματος των γυναικών, δηλώνοντας ότι ψηλές, κοντές, ξανθιές μελαχρινές, αδύνατες χοντρές, όλες καλές. Γιατί το καλό και σωστό '90ίλα τραγούδι, κρύβει και το βαθύτερο κοινωνικό του μήνυμα. Αλλά το μεγάλο του hit νομίζω πως ήταν το "ζηλέυω" σε τόνους νησιώτικους στη low-key Μύκονο (μην κοιτάς τώρα πώς έχει καταντήσει, τότε η επιλογή δεν ήταν τυχαία-στα πλαίσια του κοινωνικού μηνύματος που σας είπα πριν), αυτός να αγκαλιάζει αβέρτα τα μοντέλα/ηθοποιούς/χορεύτριες που ταπεινώς και ανιδιοτελώς συμμετείχαν στο video clip και τα πλάνα μπροστά από τους ανεμόμυλους να δίνουν και να παίρνουν.

5. Ε, δε γίνεται όμως να αναφερθώ σε αυτή τη δοξασμένη δεκαετία και να μην αναφερθώ στον ένα και μοναδικό Δάντη (του οποίου τα Δακτυλικά Αποτυπώματα ήταν και το πρώτο τραγούδι που έμαθα να χορεύω και να τραγουδάω-ναι, ήμουν μια μουσικοχορευτική πανδαισία). Αλλά ποιός ξεχνάει και το Σκάσε("απ'τη σκέψη μου βγες" και λοιπά και λοιπά)? Μεγάλες επιτυχίες..!

6. Και τώρα θα ανοίξω μεγάλο κεφάλαιο: Θάνος Καλλίρης. Εεεεε....! Ο νέος είναι ωραίος μα πάντα ευτυχώς ο παλιός είναι αλλιώς (το στυλιστικό Καλλίρη και Λιβιεράτου είναι απολαυστικό πάντως και οι στίχοι: "αν δε σε πειράζει μου αδειάζεις της γωνιά" και προς το τέλος το ομιλητικό κομμάτι παρακαλώ δώστε προσοχή). Τί να πρωτοθυμηθώ από τα τραγούδια του! Είχε όμως μεγάλη ρέντα στα καλοκαιρινά τραγουδάκια, πολύ romantique καταστάσεις με το Κάποιο Καλοκαίρι και το Αγάπη Καλοκαιρινή (μεγάλες σοφίες με αυτό το τραγούδι, ερωτήματα ζωής μεγάλα: "γιατί να σ'αγαπήσω αφού στο τέλος ξέρω πως θα πρέπει να σ'αφήσω"). Αλλά τα τρία πιο γνωστά του άσματα θαρρώ πως ήταν το Γιορτάζω, το Όχι, όχι το μωρό μου και φυσικά το υπέρτατο uber alles Το νου σου κύριε οδηγέ (επαναφέρω το κοινωνικό μήνυμα που σας ανέφερα λίγο πιο πάνω, χτυπάει στο συναίσθημα ο άτιμος, Καλλίρης-το παιδί της μπαλάντας και των αισθημάτων -"και πάνω στον καινούριο άσπρο καναπέ να βλέπω τους λεκέδες του καφέ").

7. Και τώρα που μίλησα για τον Καλλίρη, δεν γίνεται να μην κάνω αναφορά τουλάχιστον στο άλλο παιδί των αισθημάτων, τον Γιάννη Σαββιδάκη. ΟΚ, εδώ ξεφεύγουμε λιγάκι από άποψη επιπέδου (θέλω να τον ανεβάσω level επειδή ήταν και ομορφόπαιδο και κάτι μου κανε με το σακάκι/κοστούμι στην παραλία στο video clip) αλλά πρέπει όλοι να παραδεχτούμε ότι ο στίχος "μη σας λέω, μη μιλάτε, το κορίτσι μου κοιμάται μέσα στη δική μου αγκαλιά" μας είχε συγκινήσει (για να μην πω "συγκλονίσει" και κλονιστείτε δήθεν μερικοί-μερικοί) όλους, με διαφορετικούς τρόπους. Μεγάλες στιγμές του ελληνικού πενταγράμμου.

8. Λάμπης Λιβιεράτος: Ένα θα αναφέρω και θα περιοριστώ εκεί διότι δεν προσέφερε πολλά, Μπαμ και Κάτω. Έτσι, για να μάθει άλλη φορά να περιορίζει τα σουξέ του και να στερεί από το κοινό του περισσότερους από τους εμπνευσμένους στίχους τύπου "μπρος στον καθρέφτη ξυριζόμουνα και βαριόμουνα/Σ'αυτό το πάρτυ εγώ δεν ήθελα να πάω/Άσε που δεν είχα και τίποτα να βάλω".

9. Κοντεύει να εισέλθει δυναμικά η δεκαετία του 90, αλλά όχι, οι Ζιγκ Ζαγκ δεν θα αφήσουν τη δεκαετία του 80 να μείνει ανεκμετάλλευτη! Δεν θα την αφήσουν λειψή στη μουσική ιστορία της, αφήνοντας έτσι τη δεκαετία του 90 να λάμψει με τα high quality σουξέ! Πάρτο ήρεμα λοιπόν, δεν είναι τρομοκράτες τα παιδιά ντε!

10. Ε και τώρα πείτε μου, είναι ποτέ δυνατόν να μην αναφέρω και να μην εκθειάσω τον φίλτατο Κορκολή??? Αυτό το Κραγιόν τελοσπάντων, όλες μας είχε σκανδαλίσει, το ακούγαμε παντού τελοσπάντων! Εγώ το είχα και σε κασέτα, να το ακούω συνέχεια, μη χάσω! Θυμάμαι η κασέτα είχε και τραγούδια του Κόκοτα του junior (καμιά φορά τρομάζω με τον εαυτό μου). Επιστρέφοντας στον Κορκολή, θυμάμαι τρελαινόμουν να βλέπω το video clip που είχε κάνει με εκείνη την ξετσίπωτη την Ιταλίδα, το Σε Θέλω! Ουάου! Θυμάμαι και το Σημάδι του Σκορπιού και το Σκόνη και Θρύψαλα..!Και μετά σε κάποιο σημείο βγήκαν και τα άπλυτά του στη φόρα, τότε που όλοι καταλάβαμε επιτέλους το σκοπό του τραγουδιού με το Κραγιόν.

Μετά από αυτά μπορώ να δηλώσω εξουθενωμένη.. Αλλά μερικά ακόμη hit της εποχής που μου ρχονται στο μυαλό είναι μερικά της Βίσση (τα μαθητικά τα χρόνια που δεν τα αλλάζει με τίποτα, μάλλον δεν είχε τόσες κόκες τότε), του Πασχάλη του μεγάλου γυναικά με υψηλό όμως αίσθημα Ευθύνης (ναι, με κεφαλαίο), όπως εκείνο που είχε τραγουδήσει με την κόρη του (τουλάχιστον με αυτή που νομίμως δηλώνει πως έχει), του Τριαντάφυλλου που βλέπει και άσχημα όνειρα που τον τρομάζουν -ένα λεξοτανίλ στο παιδί-, της Ευριδίκης και της Μαντώ κάτι άκυρα και φυσικά της Καίτης Γαρμπή τα μεγάλα σουξέ Θα Μελαγχολήσω και το Ξυπόλητη Χορεύω (το οποίο φυσικά και το χορεύαμε σαν τρελαμένα και απαραιτήτως σε κάθε περίπτωση χωρίς παπούτσια -ε, είπαμε, να πραγματώνεται και ο στίχος).

Μετά από αυτή την έκθεση/αναπόληση/κάψιμο, μόνο ένα συμπέρασμα μπορεί να βγει: η δεκαετία του '90 ήταν μια καμένη μουσικά δεκαετία -ή μάλλον εμείς ήμασταν αρκετά καμμένα ώστε πέφταμε πάνω μόνο σε ό,τι τραγικό είχε να προσφέρει η εποχή, το οποίο -όπως πάντα- ήταν και το πιο δημοφιλές..(?).

Όπως και να χει, έχει γούστο να ξανακούσετε μερικά από τα τραγούδια αυτά και να μπείτε στον κόπο να γράψετε 1-2 που σας έχουν μείνει (και είπαμε, εδώ θα βγάλουμε τα μουσικά μας άπλυτα, δεν θέλω δηθενισμούς και σνομπισμούς)!

Έχω βάλει ήδη Δάκη να ακούγεται στο background. Καλημέρα!